Leena kwam even aanwaaien op de laatste dag van papa, op die stormachtige dag, nu 1,5 jaar geleden. Sommige dingen van die dag zijn heel scherp, andere zijn vaag. Maar ik weet nog heel precies hoe Leena keek en wat ze deed. Ze gooide haar tas in hoek, liep naar papa zijn bed en gaf hem zonder aarzelen en met veel toewijding een kus op zijn hoofd. Leena is niet alleen een goede vriendin van mijn zus, Leena was ook een goede vriendin van papa geworden. Ze hadden een verhaal samen, zo maakte hij de foto's bij haar trouwfeest. Papa wou thuis sterven, maar sterven bij Leena, of toch bij verpleegkundige Leena op de afdeling palliatieve zorgen in het ziekenhuis, was een goed plan B. Ik ben dankbaar dat het plan A is geworden en dat Leena er toch bij was.
Ik was verbaasd, geraakt, ontroerd, compleet weggeblazen door de vanzelfsprekendheid van haar kus. Van haar liefde. Ik was zo blij dat ze er was.
Het is avond, ik hang in de zetel, ik twijfel of ik ga schrijven of nog iets ga doen voor het werk. Ik stel de beslissing uit, surf wat op facebook. Ik dacht dat ik mijn ontroering van de dag wel had gehad door het bekijken van een paar emofilmpjes van de Warmste Week. Tot ik een link zie naar
deze reportage.
Ik bekijk het meteen en bedwing mijn tranen niet.
Er gebeurt veel deze week, ik mis papa hevig.
Maar dankzij Leena weet ik het weer. Liefde wint altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten