donderdag 27 december 2012

Kerstmenu: de pastei.

Je moet toch zeker een keer in je leven een pastei maken. Gewoon voor het woord. Ik maakte twee kerstpasteien: eentje met champignons en pastinaak en eentje met pompoen, zoete aardappel en linzen. Vier bijgerechten was misschien wat veel. Maar het was lekker, en in totaal aten we veertien verschillende groenten. Hoezo, vegetarisch, saai?

zaterdag 1 december 2012

Gezien: 2x jeugdtheater

Zondag was het Kunstendag voor Kinderen (ik werd geciteerd in de De Morgen trouwens) dus het was mijn verdomde plicht om iets te kiezen van de bijna tweehonderd activiteiten.
In Antwerpen was er nog niets voor kleine dutskes, dus ging ik gewoon zelf naar De Koning van de slaap van Het Banket, zonder excuuskind. Ik had nog nooit iets gezien van het Het Banket, het was in Mortsel en ik vond het een mooie titel. Dat zijn genoeg redenen. Het gaat over een koning, een nieuwe koning, zoon van de vader koning en hij weet het nog allemaal niet zo goed. Het scènebeeld is mooi maar heel eenvoudig: een gigantisch kaart met daarin een scheur die een deur is naar buiten. Er is niet veel verhaal. Iets met het verliezen van kleuren, hoe dat is gekomen en hoe het nu verder moet. Er zijn vier personages, gespeeld door drie acteurs, maar eigenlijk telt er maar één. En dat is Stefaan Degand, als koning. Heel erg vreemd, hoe die man praat en beweegt over de scène. Ik genoot van dit totale anders zijn, deze kindertheatervoorstelling los van vele conventies. Maar het bleef niet boeien. Het bleef te abstract. Voor mij, maar zeker voor de kinderen in de zaal. Give me sómething wou ik uitschreeuwen op het einde. De prachtige, mysterieuze tekstzegging van Stefaan Degand is veel, maar niet genoeg. De lat van de kinderkunsten ligt toch hoger. Of moet ik zeggen ergens anders?


Dinsdag dan met enkele collega's naar Bozar alwaar op de middag de voorstelling 'Sommige dingen vallen (in het water)' speelde. Ik had de interviews en recensies gelezen. Ik was dus voorbereid. Op deze voorstelling als rouwproces, op deze liefdesverklaring van een moeder en haar twee kinderen aan hun dode vader. Kippenvel, krop in de keel, neen, het duurde niet lang. Maar ik vond het allemaal bijzonder ongemakkelijk. Zoonlief was niet echt geconcentreerd, en leek zich af te vragen wat hij daar precies stond te doen.Gelukkig waren er ook de mooie muzikanten, die zo lief waren te delen in het verdriet. De stunteligheid  van de acteurs klopt met de stokkerigheid van het verhaal. En er zijn een paar prachtige beelden (de indianenhoed, de deo) én een heel mooi poëtisch scènebeeld. Dus misschien moet je toch maar gaan kijken, binnenkort nog in ccbe.